دلنوشته
دلنوشته 
خوشحالم که بچه ام پسر است.
تا اگر طلاق خواست جامعه حق را به او بدهد.
اگر زنش به او خیانت کرد جامعه حق را به او بدهد.
اگر با چند دختر رابطه داشت جامعه حق را به او بدهد.
اگر تا نیمه شب به خانه نیامد جا معه حق را به او بدهد.
اگر در خیابان بلند خندید اگر شیطنت کرد جامعه حق را به او بدهد...
با دوستانش مجردی مسافرت کرد جامعه حق را به او بدهد.
تا اگر هر شب در خیابان ها پرسه زذ جامعه حق را به او بدهد.
اگر سرکشی کرد باز هم جامعه حق را به او بدهد.
میدانی آخر اگر دختر باشد سیگار بکشد جامعه هرزه اش میخواند.
با دوستانش سفر مجردی برود جامعه هرزه اش میخواند.
اگر شوهرش به او خیانت کند جامعه همسر نا بلدش میخواند.
اگر پسر باشد خیابان ها هم برایش امن تر است...
دیگر نگاه سنگین هرزه چشمانشان به ران های پایش نیست.
اگر پسر باشد برای خودش زندگی خواهد کرد نه برای باورهای پوسید ه ی مردم
ای کاش...
بچه ام "پسر "باشد.
زن که باشی:
نمیتوانی موقع غمت به خیابان بروی!
سیگار آتش بزنی!
و دود شدن غمهایت را ببینی!
زن که باشی:
غمت را پنهان میکنی پشت نقاب آرایشت!
و با رژ لبی قرمز!
خنده را برای لبهایت اجباری میکنی!
انوقت همه فکر میکنند نه دردی هست نه غمی
و تنها نگرانیت پاک شدن رژلبت است!
زن که باشی:
**مردانه باید غم بخوری**
